Pamukkale en de bus

Op het busstation in Selcuk stond Toni. Toni is type handige Turk die precies genoeg engels spreekt en zich direct ontfermt over reizigers die vermoeid uit de bus. "Waar gaan jullie naar toe?' Hij kan uitstekend buskaartjes regelen en belt en passent ook je hostel zodat ze je direct komen oppikken. Dat wekt vertrouwen. En anders moesten we het maar aan Carlos van ons hostel vragen; zijn vriend. Zijn bus zou ons bij het hostel kunnen oppikken en 3 uur later in Pamukkale afzetten. Misschien wel handig voor onze volgende etappe want de meeste maatschappijen gaan maar tot Denizli, 20 km er vandaan. En dat alles voor 20 TL pp, wat klopte met de prijs uit de boekjes (die we intussen maar hebben gedownload omdat Erik al onze reisgidsen in de vorige bus had laten liggen inclusief polaroid zonnebril). En...wij waren dit keer zo slim om plaatsen voorin te vragen nadat we vorige keer 3 uur lichtmisselijk op de achterbank hadden doorgebracht. Zo stonden wij vol verwachting klaar met een nog zeer brakke Berend om ons naar Pamukkale te laten vervoeren. Toen de 'bus' ons oppikte bleek onze luxe touringcar een minibusje waar de vijfde rugzak niet meer achterin pastte, vol met Aziaten en net niet genoeg plaats voor ons allemaal. Helaas, Erik moest achterstevoren op een soort houten krukje gezellig 3 uur hobbelend naar Pamukkale. En de rest zat ook niet echt heeel ruim en natuurlijk grotendeels achterin. Heeel jammer, dus. E heeft nog 10 minuten ruzie gemaakt bij aankomst met de chauffeur die opeens geen woord engels sprak en de plaatselijke ronselaar. Wij hoorden er even niet bij en E spuwde zijn gal. Mocht helaas niet baten. Ons hotel bleek een soort motel met kamers rond een vierkant zwembad. Beetje ouwe meuk maar best gezellig op ons zitje met felgroene plastig stoeltjes buiten de kamer. Na een zoektocht naar de lunch door het dorp kwamen Gijs en Erik tot de conclusie dat we hier eecht geen 3 nachten gaan blijven. Tien straten, de trabestines en that's it. Plannen acuut gewijzigd en 2 uur na aankomst gemeld dat we de volgende dag weer zouden gaan. Berend was nog niet tot heel veel in staat dus de tocht naar de highlight van Pamukkale uitgesteld tot de volgende dag. 's Avonds wel heelijk vanaf de gebruikelijke Turkse loungekussens op het dak van het hotel heerlijk een paar uur over de straat naar het Turkse avondleven gekeken. Iedereen regelt alles met iedereen en we kwamen tot de conclusie dat ons huidige hotel ook zeer nauwe banden heeft met het reisbureautje tegenover. Zal ongetwijfeld wel een neef zijn. De man in de minaret schalt nu ongeveer ieder uur zijn verhaal over het dorp: de ramadan is begonnen!

Lazy days in Selcuk

Deze 2 dagen weinig ondernomen. Selcuk verkend, wat best een aardige Turkse plaats is. Gezelligheid, maar niet toeristisch. De meeste mensen die Efeze bezoeken komen hier voor een dag op en neer en blijven meestal niet logeren. Met het cruiseschip aanleggen in Kusadasi en dan even op en neer met de bus. Het museum in Selcuk is erg leuk. Het bevat de opgegraven spullen uit Efeze. Ongelofelijk, wat was men ver in de Hellenistische tijd. Ik zag kopieen van mijn oorbellen, prachtige stoelen, medische instrumenten, prachtig glaswerk etc. In het museum staat ook het beeld van Artemis; erg indrukwekkend. En goed te doen zo'n museum met airco.....:) Selcuk is wel spotgoedkoop, zeker vergeleken met Bodrum. Een heerlijke tosti met alles er op en eraan qua salade, eet je voor 2 TL (0,90 euro). De Turkse taal is fascinerend en wij zijn tot de gezamenlijke conclusie gekomen: niet te doen. De roots ervan liggen in Noord-Siberie, Mongolie etc. Het moeilijke ervan is dat niets je bekend voorkomt, in tegenstelling tot andere Europese talen. Ze hebben ook een uitgebreide manier om iets te zeggen, iets wat wij in 3 woorden doen, doen zij in zeg 6 woorden. Uit de tijd dat ik nog veel in de praktijk werkte kende ik iig 3 woorden: bebek (baby) nehfes al (zuchten) en persen (maar die weet ik nu niet meer). We oefenen al een week op "dank je wel", maar het blijft erg slecht hangen. Qua hoofddoeken en strenge Islam zie je hier ook nog niet zo veel. In Bodrum, 1 hoofddoek gezien, in Selcuk misschien 5. In Tongelre in Eindhoven zien we er meer, zal ik maar zeggen. En verder wordt er heel erg veel gerookt. Maar ook dat herken ik van mijn Turkse clientele. De familie op de camping steekt echt de een met de ander aan, en op het plein in het dorp is het niet anders. Met de Ramadan schijn je ook niet te mogen roken tussen zonsopgang en ondergang, dus dat wordt taai. De een zegt dat de Ramadan vrijdagavond begint en de ander heeft het over zaterdag. Het begint in de negende (Islamitische) maanmaand en wanneer de nieuwe maan gezien wordt is het zover. Men raadt ook aan voor het precieze tijdstip om bepaalde websites in de gaten te houden. Verder beginnen we al een beetje te lachen om de eeuwige zelfde verhalen van de backpackers. It's all the same, maanden lang. Ik herken het nog uit mijn tijd. Berend is helaas geveld door een flinke buikgriep en ligt geveld op bed. Kijken hoe het reizen weer gaat morgen.

Efeze zien en tegelijkertijd sterven...

Sommige dingen schijn je gezien te moeten hebben in je leven. Efeze is ook zoiets wat op het lijstje van velen staat. Voor ik me in de reisboeken verdiepte had ik er nog nooit van gehoord, maar als ik de busladingen zie die hier iedere dag gedropt zie worden denk ik dat ik een van de weinigen ben. Efeze is het belangrijkste archeologische gebied van Turkije, en een van de grootste opgravingen uit de Griekse oudheid. Het was oorspronkelijk (ca. 1100 v.Chr.) een groep inheemse nederzettingen, gelegen rondom de tempel van vruchtbaarheidsgodin Artemis. Deze tempel was een van de zeven wereldwonderen, nu rest nog 1 pilaar. Je kan zeggen, Efeze is zo'n beetje het Pompeji van Turkije, alleen zonder vulkaanuitbarsting. En van Pompeji waren we zeer onder de indruk, dus lijkt ons dit ook ‘een must’.

Het is ook zeer indrukwekkend, je ziet echt nog de belangrijke onderdelen van de oude stad, maar....het is serieus een risicovolle onderneming om daar te zijn half juli. Ik kan me voorstellen dat er mensen letterlijk bezwijken. Stel je een kilometer lange straat voor, aan weerszijde de opgravingen, een brandende zon, 40 graden, geen schaduw en geen water. Serieus we waren echt door de hitte bevangen. Gijs neemt iedere keer 'een etappe' (ja de Tour is nog bezig) van streep schaduw naar streep schaduw en er wordt gevochten om de 2 liter water die we bij ons hebben (geen water hier te krijgen). Ik vind dat als ik hier toch ben, ik goed moet rondkijken maar krijg op een gegeven moment het advies van de rest van de familie gezien de kleur van mijn hoofd om toch even rustig aan te doen. Aan het einde van de weg liggen mensen half in katzwijm op de grond die door hun reisgenoten overgoten worden met water. Waar ik me echt zorgen over maak is dat einde van de week de ramadan begint, ik denk dat verboden moet worden voor iedere moslim die aan ramadan doet om Efeze te bezoeken. Ben uberhaupt benieuwd hoe dat gaat, ramadan met deze temperatuur en lange dagen. Ik benijd ze niet.

Daarentegen is ons hostel een oase, waar we heerlijk kunnen ontspannen, zwemmen, loungen in fijne hoekjes. Ik zie op een gegeven moment ook een sticker met “VIP hostel” op de deur staan. Dat verklaart waarom ik op mijn 47e het backpacken nog helemaal fijn vind. Zelfs Gijs heeft het helemaal ontdekt en dat zegt wel iets (zo ook dat hij nu de tour kan kijken en ons dagschema daar onmiddelijk op aangepast wordt). Er schuift hier 's avonds een bonte mengeling aan tafel van veel Amerikaanse en Australische backpackers, een Italiaanse familie, een groep Duitse meiden met 2 (ik denk broodnodige) begeleidsters, de gebruikelijke backpacker die is blijven hangen en nu wat meehelpt en een enorme hoeveelheid Turkse broers, moeders en neven. 's Avonds collectief een potje interntioaal poulebiljart gespeeld. Best leuk hier!

Met de bus naar Selcuk

Met nog de gezellige avond met Stefan en Aylin in ons hoofd, pakken we de rugzakken. De buskaartjes hebben we gisteren al gekocht, en we vertrekken om kwart voor tien naar busstation. Allereerst even naar de bakker, waar de bakkerin ons weinig vriendelijk twee broodjes verkoopt. Wellicht uit verlegenheid, maar ze komt vrij nors over ondanks onze weinige Turkse woorden.?Op het bussstation worden we naar de ongezellig verlichte airco wachtruimte meegenomen. Overal zijn wel mensen die je graag wijzen waar je naar toe moet. Op de kaartjes hebben we al gezien dat onze stoelnummers aan de hoge kant zijn en ja hoor, onze vrees komt uit. We zitten op de achterste rij. Vroeger bij de schoolreisjes was dat de plaats voor veel pret, maar voor Neel en Mieke reden om bij voorbaat al bleek weg te trekken. Eigenlijk twijfel ik eraan of ze niet meer geschikt zijn voor een all-inclusive.?Gelukkig heeft de bus een on-board entertainment systeem en kan iedereen zijn favoriete kanaal kiezen. Een uitkomst nu wifi is weggevallen en ik te gierig ben voor een 3G weekkaart van vijtien euro. Helaas was niemand in staat om welk kanaal dan ook in het Turks te volgen. Gelukkig voor Neel blijkt de meereizende steward een plaatsje in het midden van de bus te willen regelen en zonder veel problemen komen we in Selcuk aan. Een fijn bankje op het busstation en tevens meeting point voor Atilla's Getaway (ons hostel), is voor mij en Gijs een goede plek om even te rusten. De verschillende Turken proberen het hotel van neef of oom aan te raden en twee Amerikanen menen abusievelijk in ons mede back-backers te herkennen van Atilla's Getaway. Ik riposteer 'No, I don't think so' . Wij kiezen voor eenvoudige hotels en geen slaapzalen met Amerikanen denken we erbij. ?Niet veel later komt de shuttle voorrijden van Atilla's en roept Mieke dat we moeten instappen. De Amerikanen stellen zich gelijk voor als Dennis en Chris en de jongens vinden het al helemaal leuk. Atilla's Getaway blijkt een hostel met heerlijk zwembad waar we direct induiken. 's Avonds eten we voor 10 TL per persoon mee met de pot. Als volwaardige backpackers gaan we moe maar tevreden slapen, met het bezoek aan Ephesus voor morgen gepland.

Bodrum by day

Bodrum staat bekend als uitgangsstad met een bruisend nachtleven, maar Bodrum by day was al genoeg voor ons. Na een heerlijk ontbijt in de tuin van het hotel, vinden we dat we toch enige cultuur moeten gaan doen en dat wordt 'de Burcht' met een groot museum voor onderwateracheologie. Best boeiend, echt waar. Maar wij zijn fysiek nog niet helemaal gewend aan de plaatselijke temperatur en schieten accuut in een tropisch tempo. Dat houdt in, om de 100 passen even zitten, doelloos voor je uitstaren, beetje zuchten en zeggen dat je dorst hebt. Vervolgens echt niet meer in de benen komen. De burcht is groot met veel zalen, veel prachtig oude Amphora kruiken (1300 VC!) en een ongelooflijk prachtige hoeveelheid glazen karaffen die ze op miraculeuze wijze in die tijd uit de schepen hebbeen gehaald. Rikkie vindt het allemaal waanzinning interessant, dus leest alle bordjes en wij wachten vooral veel op bankjes en muurtjes in de schaduw. We beginnen ons wel alvast wat zorgen te maken over het bezoek aan Efezes.....
Bodrum zelf is niet onze stad. Veel straatjes met de bekende toeristenwinkels met nepmerkkleding, tapijten en andere kitsch. Veel toerisme en verder weinig te doen. We gaan nog even naar het strand maar ook daarItaliaanse toestanden; te veel bedjes en parasols gepropt op 2 meter strand. Een volle dag in Bodrum lijkt genoeg.

's Avonds erg gezellig gegeten met Stefan en Aylin (neef en vriendin) die hier ook toevallig zijn. We zitten zowat met de tafel in zee, best leuk.

De wifi in het hotel is traag, een kleine ramp voor de kids, want waar zijn we nu zonder Wifi! Gelukkig staan er wel spelletjes genoeg op de ipads en ipods. Ik heb nog even geprobeerd voor te stellen om een apparaatloze vakantie te houden maarr dat is anno 2012 geloof ik onmogelijk als je het gezellig wil houden met drie pubers. Ach ja, vergt denk ik wat aanpassing in denken vanuit onze kant. Maar al die amphorakruiken hebben ze wel mooi meegenomen.

Van de kou en nattigheid vlegen we naar een zeer warme deken

Toch relaxed, zo'n vliegreis. Na het lichte gestress van gisteren bleek de ochtend thuis voor vertrek volledig 'smooth' te verlopen. Het is toch te merken dat iedereen wat ouder is en gewoon voor zijn eigen ding kan zorgen. Drie kwartier voor vertrek waren we helemaal klaar en konden zelfs nog een beetje opruimen! Op ons gemak in de stromende regen naar Luik gereden, 14 graden, het is echt tijd voor de warmte! De verkoudheid van menig familielid blijkt ook hardnekkiger dan we hoopten dus wellicht kan een warm oord ook daar helend voor werken. Luik airport is een copie qua gebouw van Eindhoven Airport, dus dat was dan wel weer vertrouwd. Het was een wonder, maar alles bleef gewoon relaxed. We waren ruim op tijd en hadden zowaar alle paspoorten, id's en reispapieren bij ons. We verveelden ons zelfs bijn na het inchecken. Neel sputterde nog wat over de rugzak, maar dat wordt gewoon de rode draad van de vakantie. Ze verlangt nu al enorm naar haar vertrouwde roze rolkoffer. Na een enorm interessante tussestop in het druilige Oostende arriveerden we 's avonds om 21 uur plaatselijke tijd in Bodrum. Op dat moment nog 39 graden slechts. Hihi. Mijn wijntje van 3,50 euro in het vliegtuig werd ons nog bijna fataal want met zeer veel moeite werd uit 5 portomonnees 60 euri bij elkaar geschraapt (met muntjes) voor 5 visa. Ik weet eigenlijk niet wat we hadden moeten doen als dat niet gelukt is, want op dat moment sta je in een soort niemandsland. (en een hele rij geirriteerde mensen achter je). Daarna op zoek naar een pinautomaat, maar daarvoor moesten we gezellig naar het Domestic airport. Erik had de euro en de Turkse Lira knoppen nog niet helemaal door waardoor we zowel 400 euro als daarna 4oo TL hadden. De bus naar Bodrum snel gevonden, dus ook dat liep soepel. Onderweg waren we unaniem van mening dat het landschap met de lichtjes op Droomvlucht van de Efteling lijkt. Niet slecht. Na afgezet te zijn op de Otogar (busstation) een krioelende massa van mensen en alle soorten bussen was het even zoeken naar het hotel. Gevonden en helemaal leuk, met name doordat de jongen achter de receptie vloeiend Italiaans sprak. Waren we toch nog een beetje in Italie.

Rugzakken staan (bijna) klaar

Ondanks dat we gaan vliegen en er niet een hele kampeeruitrusting ingepakt moet worden, slaat de gebruikelijke vakantie-irritatie toch weer toe. Na een ochtend heen en weer gereden te hebben tussen diervoedingswinkels, praktijk, de Action voor de toiletspullen en nog 36 andere adressen en al 3 wassen te hebben gedaan, blijken de jongens om 13.30 uur net wakker te zijn. Prettig weekend. E is nog aan het werk en laat 1 dag voor vertrek weten dat 3 1/2 week eigenlijk al heeeel veel is (is het ook) en dat er echt geen uur af kan voor de voorbereiding. Elk jaar haten we elkaar op deze dag.

Dus....gaan we vrolijk verder met inpakken en inspanningen om huis en haard en dierkudde beetje netjes achter te laten. Laatste potjes WF afwerken, facturen schrijven om de vakantie te bekostigen, lijstje met waar we ook al weer geboekt hebben maken, etc etc

Wat opdrachten hier en daar richting jongens kan helpen....

Zal blij zijn als we morgen in het vliegtuig zitten.