Op het busstation in Selcuk stond Toni. Toni is type handige Turk die precies genoeg engels spreekt en zich direct ontfermt over reizigers die vermoeid uit de bus. "Waar gaan jullie naar toe?' Hij kan uitstekend buskaartjes regelen en belt en passent ook je hostel zodat ze je direct komen oppikken. Dat wekt vertrouwen. En anders moesten we het maar aan Carlos van ons hostel vragen; zijn vriend. Zijn bus zou ons bij het hostel kunnen oppikken en 3 uur later in Pamukkale afzetten. Misschien wel handig voor onze volgende etappe want de meeste maatschappijen gaan maar tot Denizli, 20 km er vandaan. En dat alles voor 20 TL pp, wat klopte met de prijs uit de boekjes (die we intussen maar hebben gedownload omdat Erik al onze reisgidsen in de vorige bus had laten liggen inclusief polaroid zonnebril). En...wij waren dit keer zo slim om plaatsen voorin te vragen nadat we vorige keer 3 uur lichtmisselijk op de achterbank hadden doorgebracht. Zo stonden wij vol verwachting klaar met een nog zeer brakke Berend om ons naar Pamukkale te laten vervoeren. Toen de 'bus' ons oppikte bleek onze luxe touringcar een minibusje waar de vijfde rugzak niet meer achterin pastte, vol met Aziaten en net niet genoeg plaats voor ons allemaal. Helaas, Erik moest achterstevoren op een soort houten krukje gezellig 3 uur hobbelend naar Pamukkale. En de rest zat ook niet echt heeel ruim en natuurlijk grotendeels achterin. Heeel jammer, dus. E heeft nog 10 minuten ruzie gemaakt bij aankomst met de chauffeur die opeens geen woord engels sprak en de plaatselijke ronselaar. Wij hoorden er even niet bij en E spuwde zijn gal. Mocht helaas niet baten. Ons hotel bleek een soort motel met kamers rond een vierkant zwembad. Beetje ouwe meuk maar best gezellig op ons zitje met felgroene plastig stoeltjes buiten de kamer. Na een zoektocht naar de lunch door het dorp kwamen Gijs en Erik tot de conclusie dat we hier eecht geen 3 nachten gaan blijven. Tien straten, de trabestines en that's it. Plannen acuut gewijzigd en 2 uur na aankomst gemeld dat we de volgende dag weer zouden gaan. Berend was nog niet tot heel veel in staat dus de tocht naar de highlight van Pamukkale uitgesteld tot de volgende dag. 's Avonds wel heelijk vanaf de gebruikelijke Turkse loungekussens op het dak van het hotel heerlijk een paar uur over de straat naar het Turkse avondleven gekeken. Iedereen regelt alles met iedereen en we kwamen tot de conclusie dat ons huidige hotel ook zeer nauwe banden heeft met het reisbureautje tegenover. Zal ongetwijfeld wel een neef zijn. De man in de minaret schalt nu ongeveer ieder uur zijn verhaal over het dorp: de ramadan is begonnen!