Freddy

Op naar het volgende idyllische kustplaatsje: Cirali. Vlak bij Olympus, het hippie-dorp van Turkije, waar je naar toe vaart en in een boomhut verblijft. Cirali is meer voor gezinnen, knus gemoedelijk. Cirali heeft wederom als grote voordeel dat de Caretta schildpad er broedt dus beschermd gebied. Het is een soort verzameling van pensionnetjes in een grote sinaasappel/citroen boomgaard. Iedereen zit minder dan een paar honderd meter van het strand af. Ook daar alles heel relaxed, wat tafeltjes onder de bomen waar je thee kunt drinken en rieten parasols met fijne ligbedjes. Tot onze stomme verbazing gewoon gratis en een consumptie niet verplicht. Ik had er op een middag maar liefst 1 kopje thee gedronken en zelfs die hoefde ik niet af te rekenen. Dan heb je 1 "hoofdstraat" met de restaurantjes en winkeltjes. Een redelijk georganiseerde bende waar het meeste zich in de openlucht afspeelt. We hadden al snel twee favoriete stekken: de sapman en het Freddy restaurant. De sapman maakt voor 2 TL (0,90 e) een enorm glas versgeperst sinaasappelsap (E is er op een dag 3 x geweest). Hele lieve man die de tent runde met zijn vrouw. Hij was op de zandgrond een soort ludiek terras/pad aan het leggen van resten gipstegels. Dat was alvast voor het suikerfeest over 2 weken want dan kwamen er veel mensen. Zij vasten zelf niet, omdat dat niet gaat in combinatie met werk en de temperatuur. Heel verstandig. Voor het avondeten kwamen we terecht bij een restaurant wat nu eens niet alleen de gebuikelijke kebab of chicken sis had maar op het bord buiten stonden veel originele Turkse gerechten. Stonden niet op de kaart maar we moesten mee naar de enorme keuken (in de openlucht) en daar stonden de pannen uitgestald. We konden aanwijzen wat we wilden. Voor de enorme houtoven stond Freddy. Een fantastische uitvoering van Freddy Mercury met wit schort voor, de lekkerste broden te bakken. Hij was fantastisch. We zaten aan een tafel met uitzicht op de keuken en genoten erg. Toen we de volgende dag weer kwamen werden we door de hele familie onthaald als goede vrienden en Freddy kwam twee maal persoonlijk het brood naar onze tafel brengen. Naderhand nog een hele fotosessie met de familie waarna Freddy Erik zijn schort en mutsje aantrok en voor het wist in zijn armen tilde voor de houtoven. De foto's komen nog! Al met al een ontzettend leuke avond heerlijk gegeten voor minder dan 5 euro pp. Cirali is een heel fijn plaatsje, ideaal om lekker bij te komen in de nazomer, als je het relaxte strand en de leuke mensen ook nog kunt combineren met fijne wandelingen.

Daar gaat ze...

Loslaten Kinderen zijn als baby volledig afhankelijk van je als ouder, naarmate ze ouder worden neemt dat  af. Als ouder moet je je kind dan zogenaamd 'loslaten'. Neel had haar zinnen gezet op paragliden en ik (Erik) leek me dat een leuke activiteit. We hadden een betrouwbaar organisatietje gevonden, met alleen gecertificeerde piloten, en een mooie turkse vrouw achter het verkoopbureautje.  Het blijft toch lastig, of je je kind zoiets moet laten doen of het verbieden. Aan de ene kant wil je niet je eigen angsten op de kind overbrengen, hoewel ik eraan twijfel of dat  bij Neel uberhaupt lukt. Aan de andere kant is je taak als opvoeder het onwetende wicht te behoeden voor fatale vergissingen.  Om half twaalf reed het busje voor en werd Neel ingeladen. Ik ging mee naar boven, de rest van de familie bleef iin Kas. Op weg naar boven speelde de angsten toch enigzins op en vroeg ik me af of ik niet te lakoniek was geweest over het paragliden. Ik vind het namelijk niet eng, maar het is toch weer anders als het je kind betreft.  Met een oud busje scheurden we naar boven en na 20 minuten stonden we dan bovenaan de startplek, of lanceerplatform, net hoe je het wilt noemen. Nadat er enkele paragliders vertrokken waren, werd Neel vastgemaakt, en kreeg de eenvoudige instructie: "One ,two three, run until I say stop"  Neel: "I must also run in the air" " Yes, yes, run in the air"  De parachte lag klaar, Neel zat vast en ik moest loslaten. Bij de volgende vlaag ging de chute omhoog, en werd Neel met de piloot door de helper de afgrond ingeduwd, maar direct werd de kracht van de chute zo groot dat ze sierlijk weggleden en binnen 30 seconden achter de berg verdwenen. ik had Neel losgelaten. Nadat ik nog wat nutteloze foto's op afstand gemaakt had, waarbij Neel in de lucht niet meer dan twee pixels innam, werd ik door dechauffeur geroepen en reden we al weer snel over het smalle bergwerggetje naar beneden. Ik probeerde met mijn iPhone app er achter te komen of we de landing zouden kunnen zien, maar ik kwam nog wel de namen Ali en Mustafa te weten maar verder bekeken ze mijn iPhone met veel interesse. Ali babbelde met Mustafa en keek ondertussen naar de parachutes, terwijl we af en toe langs het randje van deafgrond reden. Ik bleek bij nader inzien de meest risicovolle afdaling te hebben gekozen. Dat resulteerde er wel in dat we op tijdwaren voor het filmen van het landen van Neel, die tamelijk koel zei dat het wel leuk was. Het was duidelijk dat Neel ons al eerder had losgelaten.

Ocagiz / Kekova

Nadat we in Patara nog een paar uur het beroemde 18 km lange zandstrand hebben bezocht koersen we verder oostwaarts langs de kust. De achterbank wordt er niet breder op dus besluiten we tot een stop in het kustplaatsje Kas. Als we Kas naderen krijgen we een sms "Welkom in Griekenland", we rijden ongeveer nu naast Griekenland (o.a eiland Meis). Ongelooflijk dat deze eilanden Grieks zijn gebleven. Kas is aardig, maar aangezien we verder niet heel veel te doen hebben daar behalve informeren naar paraglidingsmogelijkheden voor Neel tuffen we verder naar Ocagiz. Dit ligt 18 km van de hoofdweg af aan de kust en is een klein vissersdorpje. De aantrekkelijkheid van Ocagiz ligt erin dat het tegenover de verzonken Lycische stad Kekova ligt. Het ligt in een bijna gesloten baai met veel eilandjes eromheen. Ons pension ligt pal aan de zee en de haven, het terras is een soort steiger. Het wordt gerund door Onur en zijn Nederlandse vrouw Jacqueline die een tweeling van 15 heeft (Alev en Kamahl). Deze hebben weer bezoek van hun neef Daan die de zomer komt helpen dus gezellig veel pubers. Voor de tweeling is het best saai 2-3 maanden in het dorp, de rest van het jaar wonen ze in Antalya. We hebben het er reuze gezellig en zitten heerlijk op het terras de baai te overzien. Onur kookt heerlijk, iedere avond een hele tafel vol verse mezzes met veel groenten en daarna een vers visje die Ali buiten op het vuurtje roostert. Bij het ontbijt zwemt zowaar een Caretta schildpad langs het terras. Als we willen zwemmen, worden we met de boot naar de andere kant van het schiereiland gebracht. Via Jacqueline hebben we een prachtige boot gehuurd waarmee we langs de verzonken stad Kekova varen. Dit was een soort rotsdorp (600 v Chr) en is door aardbevingen in zee gezakt. Je mag er niet zwemmen, alleen langs varen of kayaken. Wederom ongelooflijk hoe ver in ontwikkeling deze mensen waren. Volgens Jacqueline zijn de dorpelingen nu bijna minder ver dan toen. In ieder geval minder op de wereld om hun heen gericht. De Lycieers waren echte handelsrezigers, dus hadden veel contacten. Alev, Kamahl en Daan varen mee op de boot en samen nog even heerlijk gezowmmen in een rustig baaitje. De volgende dag hebben Erik en ik nog gepoogd een wandeling te maken naar Simene, een dorp verderop wat alleen per voet of per boot bereikt kan worden. Na 500 mr hebben we het maar opgegeven. Het is serieus niet te doen met de hitte. In de middag gaan Erik, Berend en Neel naar Kas voor een snorkelexpeditie. Gijs en ik slenteren lekker door het dorp en komen aan de praat in een cafeetje met 2 tafels met een meisje wat als stagaire werkt voor de plaatselijke VVV. Ocagiz heeft 4 straten, dus een hele uitdaging. Ze doet enorm haar best op haar engels en lacht voortdurend heel schattig. Kwam vast door Gijs :) Ze komt eigenlijk uit Cappadocie dus vertelt ons alvast het eea over wat we daar kunnen doen. Kamahl brengt ons daarna met de boot naar Simene. Recht tegen de rotsen aangebouwd. Een heerlijk huisgemaakt ijsje gegeten en daarna onder het cafe (4 trappen naar beneden) lekker wat gezwommen en gelegen. Inmiddels is het 17 uur en besluiten we het te wagen. We lopen de 4 km terug naar Ocagiz. Het is warm maar gaat goed. Moe maar voldaan zakken we met een biertje op het terras.

Saklikent kloof

We zijn inmiddels verder langs de kust getrokken en zitten in het dorpje bij het strand van Patara. Hier is Sint Nicolaas geboren alhoewel hij grotendeels opgegroeid is in Demre/Myra wat hier niet zo ver vandaan is. Het is een klein dorp een paar kilometer van de zee af en erg knus. Het hoofddoekengehalte loopt meteen wel op en de mensen leven hier voornamelijk van de tuinbouw. De hele vallei staat hier ook vol met plastic kassen. Het schijnt de groentetuin van Europa te zijn. Iets meer in het binnenland ligt de Saklikent kloof. Wij hebben inmiddels een auto want de plaatsen die we aan de kust willen bezoeken zoals de kloof liggen allemaal erg afgelegen. Het is een aardige auto alhoewel toch weer iets te klein, de budgetoverwegingen hebben het weer gewonnen van het comfort. Met als gevolg dat de kids (of een van ons) als haringen in een ton op de achterbank gepropt zitten. Ja, dat krijg je ook met minimaal 2 lijven van 1.85 mr lang. Kan eigenlijk sowieso niet meer op en achterbank, laat staan met zijn drieen.... De roep om de bus was dus na dag 1 al weer groot. De kloof was spectaculair mooi en erg leuk om te lopen. Hij is eigenlijk 15 kilometer lang, maar je kunt met goed fatsoen 2 km erin lopen. We hadden toch maar een gids genomen: Baris(h). Een erg aardig en charmante jongen die naast zijn gidswerk ook nog 'student in cooking' is. We begonnen met een rostachtige afdaling waarna we in een echt ijskoude zeer snelstromende beek terechtkwamen. Het water werd daarna wel rustiger en warmer. De kloof is af en toe erg smal en donker, prachtig. Baris leidde ons langs de goede weg en hielp moeders met haar niet altijd even soepele bewegingen (volgens mijn kinderen) de rotsen over. Nadat hij me omhoog moest hijsen omdat de rotswand voor me te hoog en te glad was, hij bijna het water in, of heeft het op zijn minst zijn rug gekost. En ik maar 'sorry, sorry' roepen :). Maar hij gaf geen krimp en ik kreeg overal een charmante hand toegestoken. En dat is wat een vrouw wil! Af en toe liepen we tot onze kin in het water en onder watervallen door; de eerste dag dat we het minimaal 3 uur niet warm hebben gehad. 's Avonds gegeten bij een restaurantje wat de Franse familie ons had aangeraden. De zoon van de eigenaar is een enorme voetbalfan en heeft alles met ons gedeeld over de Turkse clubs en met name over zijn club Galateseray. Ze werden dit jaar kampioen in het stadion van Fenerbace waarna de fans van Fenerbace uit nijd hun eigen stadion in de fik stoken. Gekkigheid. Hij studeert al 6 jaar, moest nu eens afstuderen. Als je minimaal 4 jaar hebt gestudeerd hoef je maar 5 maanden dienstplicht te doen ipv 15 maanden. Hij nam het wat ruim, had er echt geen zin. Voorstelbaar.

Modderbad in het maanlicht

E heeft niet helemaal lekker gezeten op het Ituzu-strand, waarschijnlijk om geen schildpaddennest te raken, maar is nu een beetje een oude man met rugpijn. Moet om de 10 minuten liggen en heeft alle banken in de omgeving al gehad. Hopen dat het overgaat. Dalyan is voor Turkse begrippen redelijk duur, dus overdag strompelen we voor de lunch in de hitte naar het centrum voor een goedkope tosti in de snackbar. Gijs is hoofd financien deze vakantie en maakt zich erge zorgen om het budget. Bij elk uitstapje wordt gerekend en bekeken wat we er dan de volgende dag weer voor moeten laten. Ahmed van ons pension organiseert voor de avond een uitstapje naar het meer op zijn boot, inclusief eten. Na wat financieel gewik en geweeg door onze financiele man toch besloten mee te gaan. En daar hebben we geen spijt van! Wat een fantastische tocht. Om 18.30 uur varen we uit richting meer. Het is was nevelig, heerlijk rustig want de boten met toeristen zijn gestopt en het is er van een serene schoonheid. In het meer zie je wat kleine schildpadjes zwemmen. Midden in het meer gaan we voor anker, Ahmed steekt de bbq aan en er komen verrukkelijke schalen eten te voorschijn. De keuken van Turkije kent vooral veel lekkere groentegerechten. We leren versneld allemaal aubergine eten. Na gezwommen te hebben en de zon onder te zien gaan varen we naar de Sultanye thermaal baden aan het meer. Wat is het daar fijn. Stel je een soort straat voor met wat tentjes, 10 mensen, een enorm (echt) modderbad, een groot thermaalbad en wat lichtjes. Zo relaxed. In het modderbad kun je drijven en het is net een soort rode zee. Je drijft gewoon op de modder, zo raar! Na het echt hete thermaalbad (40gr) hopenlijk helend voor Erik zijn rug, gaan we de ervaring aan met de knabbelende visjes aan je voeten. We betalen 5 TL (2,20 euro) voor 3 minuten, maar omdat we gezellig in gesprek komen met de jongen van de visjes en het zo rustig is, zitten we er meer dan een kwartier in. 's Avonds laat voel ik mijn nagelriemen nog. Het hele thermaalgebeuren kost ons totaal 1,80 euro pp. De terugweg over het meer is helemaal stil en we varen onder een gigantische sterrenhemel (hele duidelijke melkweg). Zo relaxed ben ik in geen tijden geweest. Het is echt vakantie!

Caretta caretta

Dalyan is een vissersplaatsje aan de rivier die loopt tussen het meer van Koycegiz en de zee. De rivier mondt uit in een rivierdelta die weer uitkomt bij het Ituzu-strand. Volgens sommigen het mooiste strand van Europa. Dit strand is met name bekend omdat de Caretta caretta zeeschildpad hier zijn eieren legt. Het hele gebied is beschermd en ik moet zeggen, het wordt goed nageleefd. In Dalyan zelf mag niet hoger worden gebouwd dan 2 lagen, alleen de plaatselijke cooperatie of inwoners met speciale toestemming mogen varen in het gebied en op het strand zelf mag je alleen liggen op een bepaalde strook, geen parasols en zijn de schildpadnesten beschermd met speciale korven. Een prachtig gebied, ook nog omringd door bergen. Wij hebben vandaag met een boot van de cooperatie een dagtocht gemaakt. Het is vrij rustig met nog een gezellige familie uit Nantes waar Gijs zijn beste middelbare school frans mee kan oefenen en een jong stel uit Istanboel waarbij Erik direct voor een toekomstige vakantie een slaapplaats regelt. De boot is een soort platte schuit met dekje en de gebruikelijke heerlijke kussens. De eerste stop zijn de modder en thermaalbaden. Druk, maar wel fun. Eerst smeer je je helemaal in met de groene modder, op laten drogen tot een soort harde korst en daarna het hete naar zwavelstinkende thermaal bad in. (foto's volgen later, haha). Na een redelijke lunch door de delta richting zee. Eerst nog even zwemmen in een soort tussen meer waar het water Dalyan is een vissersplaatsje aan de rivier die loopt tussen het meer van Koycegiz en de zee. De rivier mondt uit in een rivierdelta die weer uitkomt bij het Ituzu-strand. Volgens sommigen het mooiste strand van Europa. Dit strand is met name bekend omdat de Caretta caretta zeeschildpad hier zijn eieren legt. Het hele gebied is beschermd en ik moet zeggen, het wordt goed nageleefd. In Dalyan zelf mag niet hoger worden gebouwd dan 2 lagen, alleen de plaatselijke cooperatie of inwoners met speciale toestemming mogen varen in het gebied en op het strand zelf mag je alleen liggen op een bepaalde strook, geen parasols en zijn de schildpadnesten beschermd met speciale korven. Een prachtig gebied, ook nog omringd door bergen. Wij hebben vandaag met een boot van de cooperatie een dagtocht gemaakt. Het is vrij rustig met nog een gezellige familie uit Nantes waar Gijs zijn beste middelbare school frans mee kan oefenen en een jong stel uit Istanboel waarbij Erik direct voor een toekomstige vakantie een slaapplaats regelt. De boot is een soort platte schuit met dekje en de gebruikelijke heerlijke kussens. De eerste stop zijn de modder en thermaalbaden. Druk, maar wel fun. Eerst smeer je je helemaal in met de groene modder, op laten drogen tot een soort harde korst en daarna het hete naar zwavelstinkende thermaal bad in. (foto's volgen later, haha). Na een redelijke lunch door de delta richting zee. Eerst nog even zwemmen in een soort tussen meer en het water was extreem warm Dalyan is een vissersplaatsje aan de rivier die loopt tussen het meer van Koycegiz en de zee. De rivier mondt uit in een rivierdelta die weer uitkomt bij het Ituzu-strand. Volgens sommigen het mooiste strand van Europa. Dit strand is met name bekend omdat de Caretta caretta zeeschildpad hier zijn eieren legt. Het hele gebied is beschermd en ik moet zeggen, het wordt goed nageleefd. In Dalyan zelf mag niet hoger worden gebouwd dan 2 lagen, alleen de plaatselijke cooperatie of inwoners met speciale toestemming mogen varen in het gebied en op het strand zelf mag je alleen liggen op een bepaalde strook, geen parasols en zijn de schildpadnesten beschermd met speciale korven. Een prachtig gebied, ook nog omringd door bergen. Wij hebben vandaag met een boot van de cooperatie een dagtocht gemaakt. Het is vrij rustig met nog een gezellige familie uit Nantes waar Gijs zijn beste middelbare school frans mee kan oefenen en een jong stel uit Istanboel waarbij Erik direct voor een toekomstige vakantie een slaapplaats regelt. De boot is een soort platte schuit met dekje en de gebruikelijke heerlijke kussens. De eerste stop zijn de modder en thermaalbaden. Druk, maar wel fun. Eerst smeer je je helemaal in met de groene modder, op laten drogen tot een soort harde korst en daarna het hete naar zwavelstinkende thermaal bad in. (foto's volgen later, haha). Na een redelijke lunch door de delta richting zee. Eerst nog even zwemmen in een soort tussen meer en het water was extreem warm was. Heel raar. Voor de zee ligt een soort dam en 2 poorten, waarvan 1 een visfuik is. De vissen (brasem, baars, mul) uit het meer komen hier om te paaien maar kunnen door de fuik niet meer terug en worden hier gevangen. Een hele belangrijke brom van inkomsten naast het toerisme. Op het water lag een bootje met een mannetje die met een blauwe krab aan een touwtje de Caretta caretta aan het lokken was. We wisten niet wat we zagen, een enorm beest van 1 1/2 mr lang. Heel indrukwekkend. Daarna werd de blauwe krab op de boot gekookt waarna E en ik die heerlijk op het strand opgepeuzeld hebben. Tegenover ons pension wat direct aan de rivier ligt, zie je de zes rotsgraven uit de 4e - 2e eeuw v. Chr., waarschijnlijk de meest gefotografeerde bezienswaardigheid van Dalyan. Ze doen denken aan het vooraanzicht van Hellenistische tempels met twee Ionische zuilen en een driehoekige fronton. 's Avonds worden ze prachtig verlicht en hebben we een prachtig uitzicht als we lekker achter een biertje op het terrasje aan de rivier van ons pension zitten. Heerlijk.

Meisje van dertien

Dertien worden is niet eenvoudig. Zeker als je de genen van MB voor een deel hebt meegekregen. En dan ook nog ieder jaar tijdens de vakantie jarig zijn....Neel was gematigd blij deze dag. We hadden het eerlijk gezegd ook niet bijster goed geregeld. Waren de vorige avond aangekomen in ons hotel, door het nachtelijke taart eten wilde iedereen uitslapen en voor we 's morgens op dreef waren was het elf uur. En Neel was in voor een verjaardagsactiviteit. Dit hotel was helaas 2 km van ons dorp af, dus eerst een flinke wandeling in de brandende zon. Een van de korte termijn mogelijkheden was kanoen. Na wat navraag hier en daar (er werd direct weer wat afgebeld met verwanten) en een bezoek aan de plaatselijke VVV waar 1 gendarme zat die 3 woorden engels sprak en slechts een folder van heel Turkije bezat, moesten we een km langs de rivier lopen waar we uiteindelijk 2 waterfietsen tegenkwamen. Bingo. Lekker gefietst op de rivier bij 38 gr C, onderweg aan de kant bij een soort mini vuilnisbelt geluncht en Neel's humeur zakte met de minuut. Na een flinke brulpartij waarbij E & M (na 1 grapje teveel te hebben gemaakt om de moed erin te houden) uit de buurt moesten blijven was het nog allemaal niet blij. 's Avonds kregen we een lift naar het dorp van Sarik die ons aanbeveelde bij een restaurant. Nou, die man had het begrepen. Neel werd de hele avond 'princess' genoemd, kreeg meteen een alcoholvrije cocktail met versiersels en vuurwerk en werd helemaal in de watten gelegd. De volgende dag nog uit eten geweest met een Nederlands gezin uit het hotel. Zij hadden ploppers en een cadeautje dus in het restaurant weer gedaan of Neel jarig was. Hier werd een heel vuurwerk aangericht in de tuin buiten, licht uit,"Happy birthday" door de speakers en 2 leuke mannen die en plein public 20 minuten met Neel midden in de zaal hebben staan dansen. Dit maakte alles weer helemaal goed! Ik ben wel bang toen ik haar enorm op zag leven onder dat dansen dat we een enorm partybeest in ons midden hebben :)

Kasteel van katoen

Pamukkale betekent 'Kasteel van katoen'. Ik had er voor onze reis nog nooit van gehoord en het is enorm jammer dat het niet lukt op de ipad foto's up te loaden want je moet het zien om je er iets bij voor te kunnen stellen. Als je in de verte aankomt lijkt het op een helling van (vieze) sneeuw terwijl de rest eromheen al is weggesmolten. Het witte landschap is ontstaan doordat er sterk kalkhoudend water langs de terrassen naar beneden loopt en daar de kalk afzet. Hierdoor is iets heel bijzonders ontstaan. Een jaar of 20 geleden liep het helemaal uit de hand door het toerisme, hoogbouw etc. Men heeft toch het heft in eigen handen genomen, strenge regels toegepast voor de toeristen, alle bouw rondomheen weer afgebroken en voila het is onderdeel geworden van de werelderfgoedlijst. Boven dit bijzondere kalklandschap waar je alleen met je blote voeten doorheen mag lopen, liggen de (deels opgegraven) ruines van de stand Hierapolis. DIt was in de Romeinse tijd een kuuroord waar de antieke baden nog van over zijn. Ook hier weer delen van een echte stad te herkennen. Na ons vorige bus debacle ongeveer 2 uur bezig geweest met het regelen van de bus bij een jongetje van (wij denken 13 of 14) die het busbureau bemande. De bus vanaf Denizli zou weer geen touringcar zijn maar een soort mini-touringcar. Dit keer liep alles redelijk soepel. Onderweg werden we getracteerd op cake en cola. En in zo'n 4,5 uur de bergen doorgestoken naar de kust. Onderweg zelfs nog regen gehad! Twee dagen eerder aangekomen in Dalyan dan gepland en we strijken neer in een hostelresort buiten het dorp. Geen kip te bekennen op een Nederlandse familie na die al 3 weken door Turkije aan het trekken zijn inclusief het uiterste (Koerdische) oosten. De gevulde aubergine uit eigen moestuin staat al in de oven te pruttelen en we kunnen zonder problemen aanschuiven. Als de enige (leuke) vent van de staf 's avonds om 23 uur hoort dat Neel zometeen jarig is en tot 12 uur wil opblijven, worden er wat telefoontjes gepleegd en vertrekt hij richting het dorp met Gijs achter op de scooter om voor Neel taart te gaan halen. Om 12 uur wordt er gezongen met onze nieuwe Turkse vriend en taart gegeten. Neel is 13 geworden!