Puerto Princessa

Gijs al schreef verliep onze terugreis uit El Nido wat relaxter dan de heenreis. Enige gedoetje dit keer waren 2 vergeten tablets, wat voor nogal wat onderlinge irritatie zorgde (zwak uitgedrukt). We zouden om 8 uur opgepikt worden, maar om 7.35 uur stond de chauffeur reeds voor de deur, waarna in grote stress de laatste dingen in de koffers werden gegooid en de kamer checks dus niet helemaal feilloos waren verlopen...Maar leve alle behulpzame mensen in deze wereld, een paar uur na onze aankomst werden ze al bezorgd in het hotel! Meegegeven met een ander busje.

Bij aankomst in ons prettige hotel eindelijk een paar uur voor onszelf. Beetje ontspannen.

's Avonds naar de baywalk waar we heerlijk bij een open restaurant vis op de bbq hebben gegeten.

De 30e zouden we 's middags een 'citytour' hebben. Neel en ik wilden nog even naar de mall om een bikini te scoren. Die van mij kon volgens mijn dochter 'echt niet meer'. We waren wat vroeg bij aankomst waar al heel wat mensen voor de deur en op de terrasjes zaten te wachten. Twee minuten voor 10 kwam door de luidsprekers de aankondiging dat de 'national anthem' gespeeld zou worden. Prompt ging iedereen in de houding, werd het volkslied meegezongen en ging na de laatste noot de deur open. Heel bijzonder. Bij het afrekenen van de bikini kwam ik er achter dat ik geen geld meer had. De briefjes van 1000 bleken 100 te zijn (2 euro). Helaas mijn creditcard in Nl vergeten, dus volledig afhankelijk van ATM's. Nou, dat is geen sinecure. Door die mall een verwoede jacht gehad naar een werkende ATM, we hebben er 5 gehad en ondertussen nam mijn stress licht toe. Zonder geld zitten vind ik niet echt fijn. Ondertussen had Neel het briljante idee om maar met een tricycle op jacht naar een werkende ATM te gaan. Goed plan en met resultaat. Bikini gescoord!

Om half twee werden we opgehaald door het busje en verrassing...wie zaten er in? Jawel, onze lieve familie. Weer een deel van de wedding family in de Filipijnen gearriveerd, die dit ook combineren met een weekje Palawan. (stief)Broer Kees, Mildred, Mathella, Hans en Irene. Wat een feest en werkelijk bizar om elkaar hier tegen te komen. We zien elkaar niet zo veel, dus helemaal leuk. De tour was een commerciële aanfluiting, maar wel fijn om bij te kletsen. In de kathedraal was net een huwelijksvoltrekking afgelopen, de versieringen waren nog aanwezig, dus wij hebben alvast het dansen door het gangpad naar het altaar geoefend. Daan kan gerust zijn, het komt helemaal goed!

Hele familie werd gedropt bij een fijn restaurant/bar waar we heerlijk bier hebben gedronken en gegeten. Daarna Kees & co met zijn vijven in een tricycle en hoppa iedereen weer naar zijn hotel.

Enige probleem is dat er een behoorlijke stormwaarschuwing is afgegeven, code 1 of 2. Geen flauw idee wat het betekent maar in andere delen van het land hebben al wat landverschuivingen mede door de enorme hoeveelheden regen plaatsgevonden en zijn er reeds 30 doden gevallen. We gaan t beleven. Voorlopig worden we nog om 6.15 uur morgenochtend opgehaald om naar de beroemde underground river te gaan.

El Nido Paradise

Tijdens de reis - waar we al een volledig blog aan konden wijden - zei Erik nog op een sarcastische manier: 'Ik hoop dat het deze reis wel waard is'. Het antwoord: ja! Want wat is El Nido een prachtig gebied. Doordat het zo moeilijk bereikbaar is, bestaat het uit ongelofelijk veel eilanden die nog bijna niet aangetast zijn door de mensheid. Het resultaat is om niet te vergeten; de hagelwitte stranden, de felblauwe zee en de groene wildernis op de bergen staan nog steeds in ons geheugen gegrift.

Dodenrit

En, ja hoor weer een reisdag voor de boeg. Op naar Palawan, richting Bounty eilanden en stranden. Slechts 2 uur vertraging op binnenlandse vlucht, maar toen waren we er ook. Vliegveld van 1 ruimte groot waar de koffers met de hand op de band worden gegooid. Voor Palawan hadden we via een nicht van Suzette die een reisbureau heeft een soort packagedeal geboekt. Dus, werden we verwelkomt op het vliegveld(je) door een beste man die op zoek was naar Mieke Beentjes en co. Gevonden!

Busje was al aan de volle kant, lees 4 hongaarse vrouwen, 2 Filipijnen, chauffeur en dan wij nog. Koffers konden er niet meer bij en na een resoluut nee van mijn kant om ons met zijn vieren op de achterbank te proppen om de koffers binnen kwijt te kunnen, werden ze op het dak gebonden. Helaas vond de chauffeur het niet vol genoeg en na een kwartier werden gewoon zijn vrouw en 2 kinderen er bij gepropt. Kind 1 voorin tussen de benen van de chauffeur.

Het was een boeiende reis....Met gemiddeld 120 km per uur op een weg van niet zo'n heel geweldige kwaliteit, hotsend en stotend met piepende banden door de bocht en regelmatig een hond, buffel, fietsen of tricycle vermijdend. Slapen of enige andere activiteit zat er niet in. Na een uur was het donker en was je blij dat al het overstekend mens/dier/voertuig iig niet meer zichtbaar was. Onderweg werden we op volle sterkte geanimeerd met de Carpenters, cd 1,2 en 3, Abba Gold en als toetje 'The best of Tom Jones'. Bij sexbomb en na inmiddels 5 uur doodsangsten waren we inmiddels behoorlijk afgehaakt. De laatste 20 km waren ook nog afwisselend ongeplaveid, maar na 6 uur rijden, bereikten we om 10 uur 's avonds dan toch de plaats van bestemming: El Nido. Foto's uploaden gaat met deze wat slome wifi niet, maar google er maar eens op en alle klassieke paradijsfoto's komen voorbij.

Toch nog maar even op zoek naar wat drank na deze barre dag en gelukkig was zowel het bier als de gin-tonic meer dan betaalbaar. We hadden het verdiend en zijn onder het welverdiende geluid van de branding in slaap gevallen.

Manilla Tour

Suzette had voor de hele dag een taxi gehuurd, zodat we vrij waren om te gaan waar we wilden. Als eerste gingen we naar het Ruzal Park, de nationale held van de Philipijnen. Met nog een lichte jet-lag in het lijf, liepen we bij zomers weer in korte broek te luisteren naar kerstliedjes over sneeuw, arresledes en haardvuurtjes. Licht vervreemdend, geen idee van plaats, tijd en jaargetijde. Het was een mooi park met veel mensen aan het pick-nicken en veel LED verlichting. Tja, het is maar waar je op let natuurlijk.

Manilla is een drukke stad waarin weinig bezienswaardigheden zijn, behalve dan 6 grote nederlanders. We werden veel aangestaard en er werden zelfs foto's van ons genomen. Ze hebben een, door de spanjaarden, gebouwde grote kerk en ommuurde stad. Deze laatste is nogal slecht onderhouden.

Als je wilt eten kun je bijna op elke hoek terecht, en wij kwamen bij een aziatische McDonalds terecht. De omgangvormen schrijven voor dat ook de chauffeur van eten wordt voorzien, maar deze at dan wel weer aan een ander tafeltje.

's Middags wel weer op tijd naar het hotel om een beetje bij te slapen, en daarna per taxi naar de grootste mall van Azie. Onbeschrijfelijk groot.

Daan moest nog even z'n trouwpak passen en daarna kwamen we bij een grote ijsbaan terecht. Hier waren de Filipijnen vrolijk aan het schaatsen, met buiten 28 graden.

Toen kwam de grootste uitdaging. De taxi terug. Omdat het kerstmis was, hadden veel Filipino's ook het idee gehad om naar de mall te gaan, ook daarna weer naar huis. Tijdens het wachten kreeg Berend alvast wat handkusjes van Filipijnse meisjes toegeworpen, om het wachten te verzachten waarschijnlijk.

Uiteindelijk wisten we een taxi te stoppen, waar we ons met zeven inpropten om de eerste dag Manila af te sluiten.

Merry Christmas

Voor degenen die nog niet aangehaakt waren: wij vieren de feestdagen in de Filipijnen! Twee en een halve week in de tropen, terwijl het hartje winter is in Nederland. En allemaal door het heuglijke feit dat broer Daan gaat trouwen met Suzette, jawel, in de Filipijnen. Deze gebeurtenis vindt 8 januari plaats, dus hebben we er maar een vakantie aan vast geplakt. De voorbereidingen vergden al enige onderhandeling met de kids. Welke maatschappij moest er gevlogen worden en wel waarom. Ik kan je vertellen, dit is nogal een drukke tijd om hier vakantie te houden ivm alle OFW's (oversea Filipin workers) die allemaal met de Kerst naar huis gaan. Dus we hadden niet het uitkiezen qua vlucht en datum, zeker niet met het budget wat we in gedachten hadden. Daan en Suzette hadden van de zomer een mega beroerde ervaring met China Southern, dus leek het ons ook geen goed idee om tussendoor 11 uur op Bejing airport (tamelijk depressief) te wachten. Was wel de aantrekkelijkste qua prijs. Dan hadden we nog een andere aantrekkelijke qua prijs en duur, nl de MH-19, de voormalige MH-17. En de winnaar was...Emirates. Natuurlijk omdat Gijs ons daar vanaf dag 1 al suf over zeurde, vanwege de A380 en Gijs krijgt meestal zijn zin. Maarrrr... geen spijt van. We zijn dinsdag de 23e vertrokken. De 22e nog wat strakke bijlessen voor Berend vanwege schoolexamens twee dagen na thuiskomst, maar toen waren we dan ook zo ver. Helaas was Joep de cavia behoorlijk terminaal geworden het weekend, dus nog een hoop zorgen daar om heen. De reis begon wat onrustig, doordat door een communicatiefout het ene deel van de familie in een andere trein richting schiphol zat dan het andere deel. Op schiphol ging alles heel smooth en voor we het wisten zaten we heerlijk in de A380. Vertrok een uurtje te laat, maar kniesoor die daar op let. De kids hadden thuis zich al verdiept in alle films op deze vlucht, dus volledig voorbereid op het entertainment systeem. Vlucht was erg relaxed, niks geleden. Midden in de nacht aankomst op Dubai. Lekker warm en kerstliedjes all over inclusief boom en andere frutsels. Bizar, Kerst in de woestijn. Verder 1 groot luxe shoppingparadijs, dus niet bijzonder. Na 3 uur de 777 in richting Manila. Veel en ook weinig geslapen, lig je net lekker, wordt er na een uur ontbijt geserveerd, maar ja. In Manila werden we opgewacht door Daan & Suzette. Wat bijzonder om elkaar hier te zien. Busje in en hoppa naar hotel. Ook hier alles in Kerstsferen. Kerstmis is een belangrijk feest in dit katholieke land. Zoals Suzette vertelde, beginnen de eerste festiviteiten al als de R in de maand is. Nu dus Ker

Laatste dagen in Avanos

Aangezien we het altijd na een paar dagen wel mooi vinden op een plaats, maar Cappadocie nog wel het een en ander te bieden heeft, zijn we vandaag verkast naar Avanos. Goreme is het centrum en vrij toeristisch, Avanos is de provincieplaats van Cappadocie. Hier wonen de Turken en vindt het gewone leven plaats. Het zou een zg 'shop' stad zijn, maar we konden niet echt ontdekken waat dat dan te doen zou zijn. Dan maar geen souveniers, lekker goedkoop. We hebben nog erg gedubt over een ballonvaart. Een zg 'must do' in dit gebied, maar hebben het toch maar niet gedaan. Ons hoofd 'budget' Gijs had al ontslag genomen omdat we ver over het gestelde budget heen gingen en een ballonvaart zou dat niet beter maken. Vooral Erik vond het wel jammer. Gijs en ik vanwege de hoogtevrees wat minder. Dat bood wel weer mogelijkheden voor andere activiteiten, dus ging de hele familie te paard voor een 'moonlight' rit. Ik heb in mijn jeugd nog wel wat op een paard gezeten, Neel via haar vriendinnen, E 1x toen hij 15 was maar al met al waren we redelijk onervaren. Samen met 2 meiden uit Vancouver hebben we wel mooi twee uur een prachtige rit gemaakt door de heuvels rond Avanos. Rustig aan, maar prachtige uitzichten en een mooie zonsondergang. E zijn paard wilde steeds lekker grazen en aan bomen knabbelen, dus die had het erg druk onderweg. 'Hola, hola'. Gijs zat er op of hij een auto aan het besturen was met zijn teugels op borsthoogte op 10 over 2, maar verder deden de mannen het goed. Daarna heerlijk gegeten in het beste Kebab restaurant van de streek. Eindelijk weer eens wat anders klaargemaakt. We worden wel een beetje zat van de tamelijk eenzijdige Turkse keuken en verlangen weer enorm naar een heerlijk bordje pasta met glaasje wijn. Ons hotel is een heel leuk gebouw, een soort enorm doolhof van grappig aan elkaar gemaakte gebouwen en binnenplaatsjes. Helemaal volgestopt met curiosa. Omdat we nog niet alles gezien hebben van de omgeving besluiten we nog een dag een auto te huren. Tuf tuf door het mooie landschap. De eerste stop is in Urgup waarna we terecht komen in een potje backgammon op straat tussen wat oudere mannen. Reuze gezellig, stoelen worden aangedragen en Erik wordt uitgedaagd. Hij wint (best of 3) maar volgens zijn uitdager is het gewoonte om gasten te laten winnen. Allerlei mannetjes roepen allerlei aanwijzingen en er wordt erg snel gespeeld. Daarna natuurlijk een kopje thee en laat het nu net in de 'Carpet shop' zijn. Wat een toeval

. Hij heeft wel prachtige dingen en we vallen enorm voor een prachtig zijden tapijt. Hij pakt het goed aan en we zwichten bijna. Eerst maar even lunchen en laten bezinken. Uiteindelijk besluiten we dat er genoeg andere prioriteiten in ons huis zijn en laat Erik zijn ietwat teleurgestelde vriend weten dat het niet door gaat. Onderweg nog een hele bijzondere grotkerk bezocht die beheerd wordt door een mannetje en zijn vrouw. Toegang 4 TL, en geen kip te bekennen. Vervolgens loopt hij mee naar binnen en wijst met zijn zaklantaarn op de een na de andere meest fantastische fresco. Ongelooflijk dat dit zo bestaat. Bij de auto worden we gewenkt door een familie die een abrikozenboom aan het leegschudden is. We komen er niet onder uit om handen vol mee te nemen. Na een hele dag rondrijden eten we ergens voor het eerst heel erg vies en worden uitgenodigd om naar Turkse muziek te luisteren in een pension van mensen die we gisteren ontmoet hebben. Niet helemaal ons genre, maar wel grappig. Natuurlijk onder het genot van een lekker kopje thee.

De ondergrondse stad

Vandaag was het een keer tijd voor een tour. Cappadocie (spreek uit Kappadokie) heeft te veel mooie plaatsen en een aantal ligt redelijk ver uit elkaar zodat we met de zg 'green tour' er een hoop tegelijk te pakken hadden. Om 10 uur werden we opgehaald door het busje. De rest van ons groepje bestond uit louter Italianen. Na een uur rijden kwamen we bij het Selime monastery. Stel je niet ons klassieke Europese klooster voor, maar een soort enorme grotwoning van meerdere etages en vele kamers en gangen, inclusief een kerk of kathedraal. Je ziet lange eettafels van steen, de wijnopslag, stallen etc.

Vervolgens hebben we 4 km gewandeld in de Ihlara valley. Een diep uitgesleten kloof door de rivier waar het wonderbaarlijk groen is. Alleen al in deze 14 km lange kloof heb je > 100 grotkerken. Prachtige wandeling. Gijs zijn slipper was gesneuveld in het klooster maar mbv wat stokjes en een mes weer gerepareerd. Hopen dat hij het tijdens de wandeling zou houden. In het midden van de wandeling even gerust bij een theetuin waar we op een zitje midden in de rivier met de voeten in het koude water lekker thee hebben gedronken. We zijn intussen helemaal van de Turkse thee. Thee is ook een soort communicatiemiddel in Turkije. Je drinkt het samen en raakt aan de praat. Ik hoop dat ik hierna nog thee zonder suiker lust, want de Turkse thee zonder suiker gaat echt niet. Twee klonten minimaal.

In de middag naar Derinkuyu, een van de vele ondergrondse steden in Cappadocie. Waarschijnlijk is het eerste deel al gebouwd in 8e-7e eeuw VC waarna er steeds stukken bijgebouwd zijn tijdens de Byzantijnse en Persische tijd tot een totale oppervlakte van 4 vierkante km. De steden werden gebouwd door de Christenen en gebruikt als vluchtplaatsen. Daar waren ze ook helemaal op ingericht. Derinkuyu gaat tot 55 mr diep en heeft 8 verdiepingen de grond in. Wij zijn helemaal tot beneden geweest. De basis waarmee ze begonnen te bouwen waren de ventilatieschachten. Aparte delen van de stad konder worden afgesloten met grote rolstenen van 1,5 mr en 200 kg waarna ze nog iets nodig hadden om met elkaar te kunnen communiceren. Hiervoor bouwdenze aparte schachten.Het aantal mensen wat in zo'n stad leefde varieert per bron. De een zegt 3000-5000 mensen, de ander heeft het over 20.000 mensen. Ze weten het niet. Slechts 10% van de stad is open voor publiek. En dan ben je al even bezig. Je herkent leefvertrekken, de keuken, een grote kerk, mortuarium, stallen, een leskamer etc. Er zijn meer dan 200 ondergrondse steden gevonden met >2 verdiepingen. Ze waren onderling verbonden met lange tunnels. Derinkaya was verbonden met een andere stad dmv een tunnel van 9km! Het was ongelooflijk indrukwekkend! op youtube staat een filmpje met de highlights van deze dag:http://www.youtube.com/watch?v=I2YDULNuhlQ

In de tuin van het hotel nog een gesprek met Jihad die toch Jihan heette over de situatie van de Koerden in Turkije. Hij is zelf een Tsjetsjeense Koerd uit Oost-Turkije. Slechts 21 jaar oud, maar heeft denk ik een hard leven gehad. Komt ouder over. Er is veel armoede in Oost-Turkije, geen banen en veel discriminatie van de Koerden. Hij wordt regelmatig bejegend als terrorist en je proefde de verbittering uit zijn verhaal. Hij is zelf niet zo'n voorstander van Koerdistan, wil graag leven als Turk in Turkije. Zonder een status aparte en discriminatie. Het is nog steeds een groot probleem...Als je om je heen kijkt zie je dat het Turkse volk vele oorsprongen kent. Qua uiterlijke kenmerken heb je enorme verschillen. Het is gevormd door soennieten, sjiieten, joden, chistenen, Byzantijnen etc. Ataturk heeft in 1921 een seculiere staat van Turkije gemaakt maar ook de bevolking samen gesmeed tot een homogene Turkse bevolking. Qua gevoel dan. De gemiddelde Turk is behoorlijk nationalistisch. Ataturk is sowieso erg belangrijk voor Turkije geweest en heeft oade Islamitische Wet, het Sultanaat, de fez, de sluier, het Arabische en Perzische schrift afgeschaft. Daarnaast werden er gelijke rechten voor man en vrouw, kiesrecht, leerplicht voor jongeren, Latijns schrift en de kalender ingevoerd. In elk piepklein dorp vind je een standbeeld van Ataturk.

Het land van Laaf; Cappadocie

Na wat heen en geweer gedub, toch maar besloten met de bus naar Cappadocie te gaan. We hebben de auto wel tot het einde van de reis, maar is toch niet zo'n succes met al die grote lijven. We missen ook allemaal een beetje het 'rugzakgevoel'. Met als gevolg dat we om 5.30 uur op moeten om op tijd in Antalya te zijn. De bus doet er ongeveer 10 uur over. De reis gaat zeer vlot en we zitten heerlijk. Het valt ons allemaal reuze mee. Rond 18 uur arriveren we in Goreme, zo'n beetje de hoofdstad van Cappadocie. Het landschap waar we door heen rijden is al ongelooflijk. Cappadocie is ontstaan na een aantal vulkaanuitbarstingen 8 miloen jaar geleden en na miljoenen jaren erosie invloeden is een adembenemend landschap overgebleven. De efteling in het groot. We weten zeker dat de makers van het land van Laaf beinvloed moeten zijn geweest door Cappadocie. Het is sprookjesachtig, grillig, overal steken bizarre rotspunten eenzaam uit de grond, varieert in kleur van wit, naar roze, rood en bruin. Indrukwekkend en niet te vergelijken met enig landschap wat je kent. Als je in Goreme bent schijn je in een rotskamer moeten slapen, maar dat viel even buiten budget. We slapen in een leuk hotelletje met 8 kamers, wel met enorm dikke muren en prachtig en smaakvol ingericht. De mooiste tot nu toe. We worden ontvangen door Jihad (!) een maffe Turk uit Oost-Turkije. We moeten even aan zijn manier van communiceren wennen, maar het is een aardige jongen. Zijn vader is heel religieus en belt hem regelmatig of hij wel naar de moskee gaat of aan de Ramadan doet. Ach zegt hij, mijn vader zit aan de andere kant van het land, ik zeg gewoon overal 'ja' op. De volgende dag gaan we eerst te voet naar het openlucht museum van Goreme. De steen van dit bizarre landschap is heel zacht (tufsteen) dus er zijn volop huizen, kerken, en van alles in uitgehakt, met name door de Christenen. Dit begon in de 1e eeuw NC en de 1000 jaar die erop volgde is er vrolijk op los gehakt. Het museum is een oude enclave met oa 6 rotskerken en allerlei andere prachtige gebouwen. Sommige kerken helemaal vol met kleurrijke fresco's. Het barst er van de Italianen, die zijn ook wat bijbelvaster betreft de tekeningen. Naast het museum liggen een aantal beroemde valleien vol met dit prachtige landschap. De roze en de rode vallei. We gaan met de bus een plaatsje verder en duiken de valleien in. Zooo mooi, het ene uitzicht nog mooier dan het andere. Nu hadden we hier eigenlijk foto's bij moeten plaatsen. Onderweg klampt nog een stomme man aan die ons duidelijk wel wil rondleiden. Niet voor niet natuurlijk. Of je er nu om vraagt of niet, hij loopt gewoon mee. NA een half uur raken we hem met iets duideijker taal en na hem toch maar 10 TL te hebben gegeven wel kwijt. Onderweg drinkn we thee bij 2 oude broers die een huisje in de vallei hebben. Ze drogen bakken vol met die kleine abrkozen in de zon. Nu weet ik waarom ze zo klein zijn als je ze gedroogd koopt. Het is een prachtige wandeling door tunnels, over een doodenge trap en langs de oude rotswoningen. Morgen naar ondergrondse steden!